Nevenproject (Jack Poels) support act: Nienke Dingemans CC Palethe Pelt (Ballastival) (03-09-2024) reporter & photo credits: Freddie info band: Nevenproject - Nienke Dingemans info club: Palethe info organisatie: Ballastival © Rootsville 2024

Na een paar dagen rust tijdens de intense festivalitis periode trokken we dan volledig uitgerust naar 'CC Palethe' te Pelt alwaar onder de noemer van 'Ballastival' het 'Nevenproject' van Jack Poels op de affiche staat. Niet enkel voor Jack van Rowwen Hèze toeren we richting Limburg maar niet in het minst ook voor een weerzien met 'Nienke Dingemans'.

'Ballastival' is een festival op kleinere schaal dat op het tweede weekend van mei wordt gehouden in Overpelt onder de supervisie van 'CC Palethe'. Ter ondersteuning hiervan staan er hier een vijftal concerten onder die naam geboekt waarvan het eerste ook meteen dit 'Nevenproject' is. Staan ook al geprogrammeerd 'Mr. Paul & The Lowriders' op 31 oktober, Bjørn Berge op 21 januari 2025 en de befaamde 'PC's Juke Joint' op 28 mei 2025. Het 'Ballastival' zelf zal volgend jaar terug plaatsvinden op het weekend van 9 en 10 mei 2025.

'Nevenproject' is toch enigszins een merkwaardige naam die Jack Poels, zanger van Rowwen Hèze, hieraan kwam te geven. Maar zoals we hier al eens komen te zeggen, we komen voor de 'liedjes' en dat zijn ditmaal rock covers uit de 70-ties en 80-ties met als 'specialleke' het aangename 'Limburgs' van bij onze noorderburen waardoor je uren naar de stem van een Jack Poels kan blijven luisteren. De debatten worden evenwel geopend door het grote Nederlands talent van de laatste jaren, Nienke Dingemans.

Nienke Dingemans zagen we een eerste keer 'Live' in ditzelfde cultureel centrum met haar voorstelling van haar in 2021 uitgebrachte EP 'Devil On My Shoulder'. Toen een openbaring dat dit toen pas 17-jarig talent. Monden vielen toen open van verwondering en zodoende kwam artistiek directeur Tom haar in 2023 ons als ultiem nieuwjaarsgeschenk aan te bieden. Wij waren toen gewoonweg overdonderd dat een youngster als Nienke dit uit haar stem, maar ook uit haar brein, kwam te halen.

Eerder dit jaar bracht Nienke Dingemans haar eerste full CD op de markt onder de titel 'Ain't No Hollywood Girl' waar ze nog meer van haar talenten kwam op te ontbolsteren. Ik was en bleef ook nu fan in die mate dat ik hemel en aarde kwam te bewegen om 'Nienke Dingemans' als eerste 'buitenlandse' artist te laten verschijnen op de affiche van 'Mine Blues' en dit met succes.

Vanavond staat ze hier solo op het podium en begint eraan met een 'a capella' versie van Robert Johnson's 'Come On In My Kitchen'. Gewoonweg om meteen hier al iedereen omver te blazen en zo schrijven we hier 1936 versus 2024. Verder zouden we een mix te horen gaan krijgen uit haar 'Devil On My Shoulder' en 'Ain't No Hollywood Girl', dus Blues en Americana voor ieder wat wil.

De songs 'Aint No Hollywood Girl' en 'Southern Way' komen uit de full CD en weerspiegelen zo het echte leven van deze youngster. De regels van wat mag en niet mag lapt ze gewoon aan haar laars en zo doet ze gewoon waarin ze goed is en dat is muziek brengen zoals hij het aanvoelt. Iets wat dan ook volledig in de verf wordt gezet met 'Why The Caged Bird Sings', de openingstrack van 'Devil On My Shoulder'.

Afwisselend laat ze hier haar skills horen op zowel akoestische als elektrische gitaar en krijgen we met 'Tennessee River' een prachtige ballad voor de kiezen. Na ook 'Devil On My Shoulder' zelf krijgen we het verhaal over hoe een jonge studente de zware taak rest om heen en weer richting Conversatorium in Rotterdam te reizen wat Nienke dan weer komt te verwoorden in haar nummer 'Last Train To Brooklyn'.

Met als outswinger hier in 'CC Palethe' vraagt ze nog voor de medewerking van de aanwezigen om enige medewerking op 'Can't Find My Way Home' Pfff...hoe sterk was dit en dan moeten wij het zo maar doen met ons Pommelientje, erop of eronder zeker?

Over naar de 'Totempoal' van 'Nevenproject' dan maar. Een album dat sinds de zomer van dit jaar op de markt verscheen. Met Jack's woorden 'Familie kies je niet, die krijg je en dat kan een drama of de jackpot zijn' daar zijn we het volledig mee eens. Wat mogen we verwachten van dit 'Nevenproject' met daarin Jack Poels en enkele neven, verre neven en zelfs wat aangetrouwde familie. In de band naast Jack himself hebben we neef John van rock ’n roll band 'De Woeste' op gitaar en neef Sander die al tientallen jaren op het podium staat op bas. Drummer Jules, oud-lid van The Hummingbirds, is officieel geen familie en wordt daarom tot achter-achter-achterneef gedoopt.

Centraal op het podium staat er de 'Totempoal' die alle kenmerken van de familie Poels komt weer te geven, incluis en grote pot bier ;-). Alvorens het viertal verschijnt dendert 'Wandering Star' van Lee Marvin door de speaker, een soort interludium waaraan iedere grote rockband zich vandaag aan laat verleiden. Wat mogen we verwachte? Eigen rocknummers met daarbij ook enkele covers en met zo een knipoog naar Thin Lizzy en Metallica waarbij af en toe ook toch nog 'Rowwen Hèze' voelbaar is, al worden de polka's verdrongen door ronkende gitaarrifjes en daarmee grijpt Jack Poels terug naar het begin van zijn carrière met 'Bad Egde' en zijn voorliefde voor 70-ties rock.

Opener is 'Binnenkort' maar het momentum is 'Nu'. Subliem gevonden is dan meteen hun rock versie op die gigantische hit uit 1968 van Heintje, 'Mama'. Yep, en zo voelen ook wij meteen hoe oud we al zijn. Om de gitaren tussendoor te stemmen krijgen we telkens een muzikaal interludium te horen waarbij ook het symfonische niet uit de weg wordt gegaan. Met het daaropvolgende 'Sleutels' volgen ze respectabel de rangschikking van het album en denderen de vlijmscherpe gitaarsolo's, de doordringende bas grooves en het donderend slagwerk op snare en tom's doorheen het 'Palethe'.

Met 'Bliksemschicht' krijgen we dan een eerste maal wat polka verdoken in het gitaargeweld en wordt zo ook 'Rowwen Hèze' gelukkig niet verloochend want in het publiek zitten duidelijk ook fans van die iconische band uit 'America'...NL. Gelukkig blijven we vanavond wel gespaard van de gekende bier gooiende fans. Na 'Reiger' worden de gitaren dan weerom getemd met op de achtergrond een stukje stemmige muziek al is dit maar van korte duur.

'Rudy' dan als nummer eentje dat nog het meetst het gevoel weergeeft met 'Rowwen Hèze' en misschien daardoor als commercieel herkenningspunt ook als single werd uitgebracht. 'Rudy' is meteen ook de manager van de band. In een nostalgische bui moet Jack Poels dan weer teruggedacht hebben aan één van de eerste ontmoetingen met de rockband 'Status Quo' en zo ook de eerste edities van festivals als Pink- en Bospop. Dit resluteerde dan weer in het nummer 'Vurgood Veranderd' en bewijst andermaal nog maar eens de fantastische songsmid kwaliteiten van Jack Poels.

Alsof die van 'Nevenproject' dan weer willen meedingen naar de soundtrack van een volgende spaghettiwestern krijgen we vervolgens het bijna instrumentale 'Hopetta' à la Grandaddy voor de kiezen. 'Pont d'Amour' is dan weer een liefdesepos te noemen. Met 'Gat Nar Ow Eiland' krijgen we het relaas te horen over hoe een jongetje terug uit de stad wordt verdrongen en jazeker 'pestgedrag' is nog steeds van deze tijd. Zoals iedere zichzelf respecterende rockband heeft ook dit 'Nevenproject' een rockballad geschreven en deze song wordt dan weer verwoord in de titeltrack van het album 'Totempoal'.

Een knipoog dan naar 'Thin Lizzy' met hun versie van 'The Boys Are Back In Town' uit 1976. Via rocksongs als 'Kanon' en 'Honger' krijgen we dan weer een sublieme verwerking te horen van 'Let It Be Me' uit 1960 van 'The Everly Brothers'. Gewoonweg geniaal te noemen en onderhoudend voor het programma vanavond. Jack Poels noemde het simpelweg 'Romanticus', eigen aan de tijdlijn van toen.

Bassist Sander die groeide dan weer op met 'Motörhead'...en dan naar bed waardoor hij het nummer 'Knuppelhard' kwam te schrijven, een relaas over Lemmy en die iconische Heavy Metal band. Even wegdromen daarbij en er komt zelfs een vleugje 'Ace Of Spades' erdoor. 'Knuppelhard of Metalhard' het is maar hoe je het wil noemen maar helaas is dit ook het einde van deze avond. Een dame uit het publiek komt nog vlug even een briefje afgeven met daarop een verzoekje maar helaas daar doet deze rockband niet aan mee :-). Als toegift krijgen we dan met 'Rudy' nogmaals het 'Rowwen Hèze' gevoel en ja hoor daar zijn we niet rouwig om.

Of Jack Poels dan nu in een midlifecrisis terecht is gekomen? Nee hoor, want hij is verplicht om jong te blijven want volgend jaar vieren ze alweer 40 jaar 'Rowwen Héze'!!! Châpeau...en dan nu naar bed!